Szanowny Panie Prezydencie!

Na początku pozwolę sobie zacytować pewnego chłopca. Chłopca ze spektrum Autyzmu, który na swoim blogu napisał:

?...Zauważyłem, że nie jestem głupi. Drażni mnie, kiedy widzę, że inni traktują mnie jak półgłówka. Co oni sobie myślą, ci zdrowi, normalni? Widzą fasadę, a nie widzą, co się za nią znajduje. Jak można być tak ograniczonym, tak krótkowzrocznym?(...)".
Autorem tych słów jest Maciek, autystyczny osiemnastolatek.
Swoimi spostrzeżeniami dzieli się na internetowym blogu. Pisanie to dla niego swoista terapia. Maćkowi bardzo zależy, by inni mogli poznać jego świat. Bo poznać znaczy ? zrozumieć.

My ? uczestnicy Niebieskiego Marszu - również wierzymy głęboko, że wiedza przyczynia się do większej tolerancji nie tylko wobec wszystkich osób niepełnosprawnych, ale przede wszystkim wobec osób dotkniętych autyzmem.
Dlatego 2 kwietnia, w Światowym Dniu Wiedzy o Autyźmie wyszliśmy razem na ulice Radomia w Niebieskim Marszu.
Marszu dla Autyzmu.
- Chcemy powiedzieć wyraźnie: dzieci dotknięte autyzmem to nie są niegrzeczne dzieci, dzieci źle wychowane, głupie.
Dzieci autystyczne z ogromną trudnością przyswajają zwykłą ludzką codzienność, nie potrafią kontrolować swoich emocji i często zachowują się nieodpowiednio do sytuacji. Bywa też, że skuteczną komunikację społeczną utrudnia im upośledzona lub niewykształcona mowa.
Dzieci te potrzebują wzmożonej opieki, troski i odpowiednich warunków do rozwoju.

Panie Prezydencie,

Pragniemy, by Niebieski Marsz zwrócił uwagę społeczeństwa naszego miasta na problemy, z jakimi borykają się chorzy na Autyzm Radomianie.
Cieszymy się, ze w Marszu tym jesteśmy wreszcie RAZEM. Stoimy obok siebie, pełni przekonania, że my ? dorośli, my ? osoby zdrowe, jesteśmy w stanie zmieniać rzeczywistość dzieci z Autyzmem na lepsze, czyniąc dla nich świat, ich miasto, ich otoczenie - bardziej przyjaznym.
Idea Niebieskiego Marszu zrzeszyła organizacje działające w Radomiu na rzecz osób autystycznych. Wierzymy, że to pierwszy krok do tego, by wszystkie działające w Radomiu na rzecz osób autystycznych organizacje oraz placówki połączyły swoje ? dotąd rozproszone - siły w celu polepszenia sytuacji osób autystycznych. ,
Razem możemy więcej!

Nie ma dokładnych danych co do liczby osób z Autyzmem w Polsce. Jednak przyjmując dane z badań epidemiologicznych przeprowadzanych w różnych krajach należy ocenić, iż w Polsce osób tych może być co najmniej 30 000, a w naszym regionie ponad 1000.
Liczba dzieci , u których diagnozuje się Autyzm systematycznie rośnie.

Panie Prezydencie,

dzieci autystyczne mają prawo do spokojnej nauki. Nauki w odpowiednich warunkach. Warunkach dostosowanych do ich potrzeb i możliwości.

Dzieci z upośledzeniem umysłowym czy też z Autyzmem, mające trudności z poznawaniem świata i komunikowaniem się z nim, wymagają zapewnienia specyficznych, specjalnych warunków nauczania i rozwoju. To dzieci z tak zwanymi, ?głodującymi mózgami".
Małe dzieci z autyzmem rzadko interesują się potrzebami innych osób. Często reagują krzykiem i kopaniem, jeśli nie mogą zrobić czegoś ?po swojemu". Trudno jest im się bawić zgodnie z rówieśnikami. Nie potrafią łatwo się dzielić, robić czegoś na zmianę czy negocjować. Przytulanie odbywa się za zwyczaj na ich warunkach.
Dzieci z autyzmem czasami mogą spieszyć do dorosłych po pocieszenie, gdy są rozczarowane, ale czasami mogą także odmówić bliższego kontaktu, gdy oferuje go dorosły. Niektórych dzieci autystycznych dorośli nie są w stanie pocieszyć w ogóle. Inne - wydają się mieć niezwykle wysoki stopień odporności na ból i czują się zranione czy skrzywdzone nawet po poważnych upadkach lub obiciach, po których zdrowe dzieci płakałyby i oczekiwały pocieszenia.

Większość uzdolnionych dzieci z autyzmem chce być uspołeczniona, jednak dzieci te nie wiedzą, w jaki sposób to osiągnąć. Mogą na przykład rozpoczynać spotkanie z innymi dziećmi niewłaściwie - od uderzenia ich.
Dziecko autystyczne nie zdaje sobie sprawy z wpływu swojej siły fizycznej na innego człowieka. Bywa niechcący agresywne. Niektórym może podobać się ranienie innych po prostu ze względu na uwagę i wpływ jaki osiągają, bez zrozumienia wyrządzanych przez siebie szkód.

Pamiętajmy jednak, że dzieci z Autyzmem w większości chcą być dobrze wychowane. Czasami to się udaje, dzięki wprowadzaniu przez rodziców i wychowawców jasnych, czytelnych zasad zachowania.

Panie Prezydencie!
Wychowywanie dziecka autystycznego nie jest sprawą prostą ani łatwą, ale też jest niepozbawione wielu radości. Co więcej, ma ono sporo uroków jakich nie znajdzie się nigdzie poza autyzmem. Trudno w to uwierzyć wówczas, gdy trudności nasilają się lub gdy nasze dziecko ma dodatkowe sprzężone schorzenia czy przypadłości. A jednak mimo wszystko to prawda!
Autyzm to nie choroba, to upośledzenie lub problem rozwojowy, który może rozwiązać się wraz z wiekiem oraz dzięki pomocy.
Osoby borykające się na co dzień z tym problemem potrzebują wiadomości i takiego wsparcia, o jakie nieraz trudno w ich otoczeniu. Z jednej strony spowodowane jest to przez unikalność - choć, nie rzadkość, niestety!- zjawiska, jakim jest Autyzm dziecięcy. Z drugiej - przyczyną jest szczególna nieraz uciążliwość problemów, jakie się z Autyzmem wiążą.
To wszystko sprawia, że niełatwo znaleźć odpowiednie wsparcie.
Naszym zdaniem radomskie organizacje i placówki publiczne oraz niepubliczne, zajmujące się pomocą osobom autystycznym i ich rodzinom - stają na wysokości zadania.
Dowodzą tego nasi liczni zadowoleni podopieczni.

Panie Prezydencie!

Chcemy, by władze Radomia doceniły nasze wysiłki wkładane na co dzień w pracę dla autystycznych dzieci .
Apelujemy o większe wsparcie :

- dla radomskich organizacji zajmujących się pomocą dla osób niepełnosprawnych i autystycznych, środowisk, w których żyją,
- dla placówek publicznych i niepublicznych, w których uczą się dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi,
- dla inicjatyw na rzecz osób z Autyzmem i ich rodzin,
- dla inicjatyw, służących szerzeniu wiedzy na temat Autyzmu.

Liczymy na zrozumienie potrzeb naszego środowiska.
Zapraszamy do współpracy!